Terug naar Quito

Zo, bereid je maar weer voor. Dit wordt weer een lang verhaal. Ik heb weer veel meegemaakt.

Zoals ik in mijn vorig verhaal zei had ik diezelfde nacht mijn eerste duik voor mijn Advance Open Water cursus. De nachtduik. Ik keek hier heel erg naar uit. Ik had van velen gehoord dat dit echt fantastisch was. Echter toen we net met de boot uit de haven vertrokken om richting de duikspot in Tyrona park te gaan, verliep dit even minder goed. Toen mijn instructeur bezig was me instructies te geven over de nachtduik, ging opeens onze schipper heel hard schreeuwen en mijn instructeur een fractie later ook. Voor ik wist wat er gebeurde kreeg de boot een erg harde klap! Een paar seconden later besefde ik dat een boot van een andere duikschool, met een hele harde vaart naar de haven voer en ons niet zag. Alle spullen waren naar de voorkant van de boot geschoven en iedereen was heel hard geschrokken. Na veel heen en weer gescheld tussen de twee boten gingen we terug naar de haven, om de schade te bekijken. Gelukkig viel dat voor onze boot wel mee, dus konden we later weer het water op om toch nog de nacht duik te gaan doen. Het duurde even voordat ik en de anderen van de schrik waren bekomen, maar toen we eenmaal in het water lagen en we gingen afdalen verscheen er een fantastische nieuwe wereld voor me en was de bootcrash al snel vergeten. Om in een compleet donkere wereld te vliegen, met alleen datgene zichtbaar waar je je zaklamp op schijnt, was onvoorstelbaar! En in het begin ook een beetje beangstigend, maar dit wende snel! Als je je zaklamp uit deed en je hand bewoog zie je allemaal groene lichtjes, veroorzaakt door de bioluminicerende bacterien en algen! Heel gaaf en erg bijzonder!

De volgende 2 dagen heb ik de andere 4 duiken voor mijn cusus gedaan. Ook deze waren erg leerzaam en prachtig! Daarna had ik dan ook mijn advance open water in de pocket. :)

Toen was het 31 december en zijn we met een stel vrienden uit het hostel en van het duiken lekker gaan eten en daarna lekker biertjes en rum gedronken. Iets voor twaalfen gingen we naar het strand, waar ik heel toevallig allerlei andere reisvrienden tegen kwam die ik in Medellin of Cartagena was tegen gekomen. Het moment van klokslag 12 uur verliep een beetje anders... Er was geen gezamelijke klok, dus op een gegeven moment wouden wij beginnen met aftellen, zien we naast ons al mensen juigen en elkaar de beste wensen geven :P Een beetje appart, maar ja, toen het bij iedereen 12 uur was begon het echte feesten. We gingen weer naar el mirador, waar ik in mijn vorige verhaal ook over vertelde. De awesome club met fantastisch uitzicht op de baai! Hier heb ik een mooie tijd gehad! Op nieuwjaarsdag was het hele hostel dan ook in de relax modes. Iedereen was bezig zijn kater te verwerken.

Op 2 januari ging ik naar Tayrona National Park. Dit park moet de meest fantastische stranden hebben. De enige manier om er te komen is of via een boot , die erg prijzig zijn, of via een 2 uur durende wandeling. En arme backpackers die we zijn gingen we natuurlijk voor de wandeling. Dit was een erg zweterig gebeuren. Het was er warm en benouwd, maar het is een prachtige park om door heen te lopen. Het enige vervelende was dat ik de dag ervoor mijn teen erg hard had gestoten aan een stuk hout, dat voor een nare wond zorgde. Hierdoor was de wandeling een beetje pijnlijk. Toen we bij het eerste hangmat kamp aankwamen hebben we daar onze slaapplaats geregeld, een jugo (sapje) gedronken en naar de stranden gegaan. Heel toevallig liep ik hier Steven tegen het lijf, de belgische jongen waarmee ik in Quito had gestudeerd. Hij was alleen op de terugweg, dus we konden niet echt tijd door brengen.
De stranden waren echt ongelofelijk mooi, de zee was best wild waardoor het zwemmen ook erg leuk werd. Alleen met mijn teen kon ik niet helemaal los gaan, helaas. De stranden waren aan de achterzijde afgebakend door tropische bossen. Dit gaf echt fantastische plaatjes. Ik kan de stranden niet beter omschrijven dan dat de foto´s doen. Maar adembenemd mooi!

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan en weer verder gelopen door het park. Het park heeft een stuk of 6 stranden en desde verder je liep hoe mooier ze werden. Het enige nadeel was dat door het hoogseizoen er erg veel touristen waren. Maar op het laatste strand vonden we ongeveer slechts 20 mensen. Dus we zijn daar maar blijven hangen. Later begrepen we waarom het zo rustig was. Dit bleek het naturisten strand te zijn. Maar er was alleen een oude man naakt en een vrouw topless, dus hier hebben we dan heerlijk genoten van de rust en fantastische zee en strand! tegen 3 uur moesten we ons weer richting de uitgang begeven om voor het donker het park uit te zijn.

De volgende dag ben ik begonnen aan een 5 daagse hike door de jungle naar de Ciudad Perdida (verloren stad). Ik had hier erg hoge verwachtingen van. Iedereen vertelde mij dat het echt een fantastische ervaring is. Alleen was mijn teen nogsteeds pijnlijk en zag ik een beetje tegen op om 5 dagen lang te hiken met zo´n voet. De eerste 2 dagen waren dan ook best pijnlijk, zeker als je een lange afdaling had, waarbij je teen steeds tegen de neus van de schoen wordt gedrukt. Daarna ging het steeds beter!
De trek was de pijn ook dubbel en dwars waard! We waren in een groep van ongeveer 15 mensen en 2 gidsen. Elke dag liepen we ongeveer 5 uur, en de 4e dag 8 uur. De weg naar de stad was echt schitterend! je wandelde door idyllische landschappen, waarin klimmen vaak werd afgewisseld met afdalen. Af en toe gaf het me een Lord of the Rings gevoel. Mijn groep als ´the Fellowship of the Ring´ en de ciudad perdida als Mount Doom :P
Je liep van kamp tot kamp, waar je in hangmatten sliep en al ons eten werd met muilezels naar de kampen versleept. Het eten was er zeer goed! Onderweg waren er elke dag wel 1 of 2 pauzes waar je fruit kreeg. erg lekker! Bij elk kamp was er een plek waar je in de rivier kon zwemmen. Heel erg vervrissend na een zweterige en vermoeiende tocht! Hoe hoger we klommen hoe kouder het water werd. Onderweg zag je geregeld de imheemse mensen (de Tayronas). Je passeerde een aantal van hun dorpen en zij bewandelden dezelfde wegen als wij deden. Op de middag van de 2e dag kwam het stamhoofd ons informatie verschaffen over hun gewoontes e.d. Erg interessant!
Op dag drie bereikten wij het laatste kamp, vanaf daar moesten we 400 meter klimmen door middel van 1200 treden om de stad te bereiken. Echt even afzien, maar toen we eenmaal de stad bereikten was het echt adembenemend! Midden in de jungle op de top van een berg zag je eeuwen oude overblijfselen van een stad. In combinatie met de informatie van de gidsen kreeg ik daar echt een mystiek gevoel.. Erg bijzonder!

Daarna begonnen we aan de terug weg. Dit was wel een stuk zwaarder. Het was dezelfde weg terug. Voeten, enkels en heupen begonnen de lange wandel tocht te voelen, maar toen we uitiendelijk de laatste plaats hadden bereikt, voelde het echt als een doorstaande beproeving. We werden allemaal euphorisch. Het was een erg leuke en gezellige groep! :)

Daarna had ik een ruime dag om bij te komen, voordat ik het vliegtuig van santa marta naar cali pakte. Echter kwam ik erachter dat ik mijn camera in de laatste lunch plek had laten liggen. Toen ik terug ging naar het bureau waar ik de trek had geboekt kreeg ik te horen dat een duits koppel uit mijn groep mijn camera had mee genomen. Alleen zij zaten nu in Tayrona park.. Aangezien ik de volgende dag zou vliegen zat er niks anders op dan weer tayrona park in. Dus ik met de motortaxi + bus naar de ingang van het park (1,5uur), 2 uur wandelen naar het strand waar het koppel was (2 uur) toen heel even gezeten, toen weer terug naar taganga (2 + 1,5 uur). Heel veel gedoe, maar gelukkig had ik mijn camera weer! Dus ik kon naar Cali vliegen, om vervolgens met een nacht bus naar pasto te gaan.

Pasto is de stad van mijn tante Martha. Hier was ze weer terug voor vakantie. Daar werd ik met open armen welkom geheetten. Ik kon in het huis van Tatiana, een vriendin van Martha, slapen. Zij en haar familie waren ontzettend gastvrij! Die dag gaven de neven van tatiana me een rondleiding door pasto en moest ik er aangeloven. Onderhand was ik er als een halve Jezus uit gaan zien. Mijn haar was ontzettend lang en mijn baard kon ik al lang zelf niet meer scheren. Dus na een drastische kapper behandeling, was ik een geheel ander persoon!
Na een nacht heerlijk geslapen te hebben ben ik met familie en vrienden van Martha naar laguna verde gegaan. Dit is een groen meer in de krater van een vulkaan. We moesten ongeveer 2 uur lopen om het meer te bereiken. Tijdens de wandeling naar het meer bevonden we ons in een erg bijzonder landschap met zeer veel verschillende kleuren en apparte vegetatie. Toen we bij het meer aankwamen was het echt een bijzonder aanzicht. De combinatie van het groene meer, de laag hangende wolken en de witte omranding van het meer, gaf een zeer bijzonder aanzicht!

Toen we op de terug weg waren begon het ontzettend hard te regenen. Dit was iets minder.. Maar toen we weer bij de bus aankwamen konden we lekkere warme aqua panela drinken met een arepe con queso! dat was heerlijk! Toen we weer terug in pasto waren, gingen we naar de verjaardag van Lucia. Erg leuk, geen hollandse kringgesprekken, maar veel dansen!

De volgende dag gingen we naar een erg groot meer genaamd: laguna de la Cocha. Tegen dit meer lag een prachtig plaatsje met veel houten huizen. Deze waren in zwitserse steil gebouw, hoorde ik. En soms leek het idd wel een beetje als zwitserland! Die dag was er het festival voor de trucha. Een lekkere vis! Weer genoeg reden voor een feestje dus..

Met een boot gingen we naar een eiland midden in het meer, waar de vegetatie sterk op een jungle leek. En je liep hier naar een fantastisch uitzichtpunt. Toen we weer terug kwamen was het festival echt begonnen. We hebben met zn allen nog een dansprijs gewonnen. Doordat we met zn allen het meest uitbundig dansden mochten we nog een keer met een boot over het meer! :D super awesome!

de volgende dag moest ik helaas al weer verder, want ik had met Liset afgesproken om verder te reizen naar Ecuador. Echter had zij heel slim al een kaartje gekocht voor de bus en aangezien ik iets te laat was moest zij al weg. Dus moesten we alleen naar Ipiales, maar daar hebbe we elkaar weer ontmoed en toen zijn we naar een awesome kerk in de bergen gegaan, genaamd Inglesia de las Lajas. Ergbijzondere kerk, die er erg uitziet alsof hij uit een fantasiefilm is ontsnapt.

Daarna zijn we verder gereisd over de grens naar Tulcan en vervolgens naar Quito, waar ik een paar nachtjes verbleef. Ik had er eigenlijk alles wel zo´n beetje gezien, dus vooral rond geslenterd. Momenteel zit ik in Baños. 3 uur ten zuiden van Quito. In ecuador wil ik nog naar Riobamba en Cuenca, daarna ga ik Peru in.