Machu Picchu en Bolivia

Oke, ik heb weer tijd gevonden voor een nieuw verhaal.

Eenmaal in Cusco had ik met Martijn op het Plaza del Armas afgesproken. De ontmoeting voelde vreemd genoeg zeer normaal. Ondanks dat we in Peru waren voelde het alsof we elkaar gister nog gezien hadden. Maar wel heel vet om een vriend te ontmoeten tijdens het reizen, waar je de standaard verhaaltjes over kan slaan, zoals waar kom jij vandaan? Hoe lang reis je en wat zijn je plannen.

Cusco is een prachtige, goed onderhouden stad. Met veel oude straatjes en gebouwen. Hij is echter wel heel erg touristisch. Erg veel straatverkopers die je veel lastigvallen met hun te kopen goederen. Martijn deed zijn spaanscursus in Cusco, dus hij had al een hele groep gevormd vanuit zijn school. Daar ben ik erg snel in geintegreed en was het leuk om weer in een groep te zijn. We zijn hier een paar keer goed wezen stappen, dat is altijd leuker met een hele groep.

Martijn en ik waren van plan om vanuit Cusco naar Machu Pichu te gaan met een 5 daagse alternative inca trail. Deze tour hebben we geregeld en ook Michiel, een andere nederlandse jongen uit Martijns school, ging met ons mee. De trek deden we in een groep van in totaal 8 mensen plus gids. Hierin zat toevallig nog een andere nederlandse jongen, Tim, en 2 amerikanen en 2 canadezen.

De eerste dag begon direct al goed met een hike van 8 uur. We klommen tot een hoogte van 3869 meter. Hier overnachten we de nacht. Dit vond plaats in tentjes. Op matjes niet dikker dan 1 cm en bij nacht temperaturen van ongeveer -6. Dit was dan ook een zeer beroerde nacht. Ik sliep met 2 paar sokken, broek, pouli, tshirt, vest en slaapzak. En nog steeds had ik zeer koude voeten.

Maar goed de vallei waar we verbleven was adembenemend omgeven door met sneeuw bedekte bergen, waaronder ook de Salkantay berg, waar de Salkantay trek naar vernoemd is. Erg bijzonder, zeker omdat het die nacht volle maan was. Hierdoor werd de sneeuw tijdens de nacht nog erg verlicht, wat een bijna irrieel beeld van de bergen gaf. De volgende dag lag er weer een 8 uur durende hike op de planning. Na al een lange dag en een zeer lange nacht achter de rug te hebben, moesten we ons er echt even toe zetten om weer te beginnen. Onderhand was een amerikaans meisje niet goed geworden, maar ze wou toch verder, dus zij nam die dag een paard, waarvanaf ze onderweg meerdere keren moest overgeven. Erg balen voor haar, maar goed. Deze dag zouden we het hoogste punt van de trek bereiken, 4600 meter. Een smalle bergpas tussen 2 berg toppen in, waarvan 1 die van de Salkantay berg was. Hierna daalden we wat af, moesten daarna een zeer bijzondere vallei doorkruizen. Hier lagen veel stenen die begroeid waren met korstmossen met verschillende kleuren, plus de laaghangende wolken gaf dit een zeer bijzondere aanblik. Na onze lunch begonnen we echt met het serieuze afdalen en aan het eind van de dag begaven we ons in een cloud forest omgeving, wat een zeer tropische aanblik gaf. Dit was een zeer bijzondere en plotselinge overgang. Gelukkig was het hier ook een stuk warmer en deze nacht had ik alleen nog last van het laagje schuim waar ik op lag, een matje kon je het namelijk echt niet noemen. De volgende dag was een stuk rustiger. In totaal 5 uur lopen, met in de middag een heerlijk en welverdiend bezoekje aan de thermale baden van Santa Teresa.
De volgende dag was de wandeling naar Aquas Calientes. Deze zou 6 uur duren. Echter liepen we halvewegen tegen een ingesorte brug aan. Blijkbaar had het daar zo hefig geregend, dat het water van de rivier zo hoog is komen te staan dat het de brug met zich heeft mee had genomen. Er was een kabel van de ene zeide van de rivier naar de andere gespannen met een bakje eronder. Hier dachten we over heen te gaan. Dat leek ons allemaal wel heel vet! Maar toen onze gids met 1 groepsgenoot als 1e ging kreeg hij te horen dat dit niet de bedoeling was, teminste dat bergepen we later, want communiseren tussen met onze gids was nu niet meer mogelijk met de wild kolkende rivier tussen ons. Wij stonden er dus een beetje verloren bij, we wisten niet wat er aan de hand was en het bakje kwam niet meer terug. Tot op een gegeven moment er een local aan kwam en zei dat deze kabelbaan alleen om 6 uur s ochtends 12 uur en 7 uur s avonds ging. Dus de tijden dat er niet gewerkt werd. Op dit moment was het half 10 en werden we lek gestoken door muggen. Iets verderop waren mensen ook bezig met een tijdelijke brug te bouwen. Hier wees de gids ons heen, met handen en voetencommunicatie. Echter kregen we bij die brug te horen dat het niet mogelijk was om nu over te steken. Waarschijnlijk kon dit pas vanmiddag om 2 uur. Na ons inzien konden we er best over, er waren al 2 mensen op de brug bezig. Na nog 2 keer vragen en poging tot opkopen, moesten we ons er blijkbaar bij neerleggen dat we 2,5 uur moesten wachten. We hadden ons een tafeltje gebouwd en de speelkaarten waren er net bij gepakt. We waren nog niet goed en wel begonnen tot we geroepen werden en te horen kregen dat we nu toch met de kabelkar konden. We moesten alleen 2 soles de man betalen. Nou prima! Dus wij in koppels naar de overkant, en we konden onze weg eindelijk vervolgen. Iets verder kwamen we bij hydroelectrica aan. Een plaatsje waarvandaan we het spoor van de perurail zouden volgen, tot aan Aquas Calientes. Hier liep je vaak op de dwarsbalken van het spoor en als er af en toe een trein aankwam hoorde je dit ruim optijd en kon je van het spoor afstappen. Echter op 1 moment was de groep een beetje uiteen en liep ik met martijn op deze dwarsbalken. Toen kwam er opeens een brug aan, en iets verder verdween ook de ondergrond, zodat er alleen nog deze dwarsbalken over waren. Daaronder bevond zich de extreem kolkende, wilde rivier. Op dit moment regende het ook nog, dus deze bielsen hadden ook niet de meeste grip meer. Dit was echt even spannend, en heel erg voorzichtig en gefocused gingen we deze maar over steken. Na deze oversteek geklaard te hebben zeiden we tegen elkaar, hoe kan de gids hier niet bij zijn, wij zijn nou niet erg bang aangelegd, er zijn ook mensen die dit niet durven en zullen vertikken dit te doen!

Iets later kwamen we aan bij de lunch plek, waar we dit bespraken. Hier kregen we reacties van welke brug en waar heb je het over. Uiteindelijk werd het duidelijk dat wij zo debiel waren geweest en de voetgangers burg over het hoofd hadden gezien. Later op de fotos was deze wel duidelijk te zien. :P Heerlijke peter actie weer..

Hierna waren we al snel in Aquas Calientes, waar we ons op konden laden voor de Machu Pichu de volgende ochtend. We vertrokken zeer vroeg, om half 5, om het zo voor de zonsopgang op machu pichu te zijn.
Vanaf Aquas Calientes was het ongeveer een half uur lopen naar de 1e tree van de meer dan 2000 treden tot machu picchu. Daar moest je je ticket laten zien. Ik had een studententoegangskaart. Bij de entree vroegen ze naar mijn studentenkaart. Heel fijn kwam ik er daar, op dat moment achter dat je deze vergeten bent en je zo niet machu pichhu in mag....

Om toch nog naar binnen te kunnen moest ik terug naar Aquas Calientes en daar mijn studentenentree omwisselen voor een normale entree en natuurlijk bij te betalen. Onderweg reden er allemaal bussen, maar geen 1 wou er stoppen. Dit maakte me al gefrustreerd, toen ik eindelijk in Aquas Calientes aan kwam stuurde een man me eerst ook nog naar een verkeerde plek. Vanaf daar werd ik dan naar de goede balie gestuurd, hier duurde het even en kon ik dan mijn nieuwe ticket kopen. Echter was deze 76 soles extra en had ik nog slechts 50 soles over. Heel handig... Ik had ook nog 20 dollar, alleen kon ik daar hier niet mee betalen. De man vertelde me dat ik deze dollars bij het bus station kon omwisselen. Dus ik naar het busstation, blijkt dat het daar helemaal niet kan en de eerste bank ging pas om half 8 open. Ik wist het toen echt even niet meer en dacht dat machu picchu maar aan me voorbij zou gaan. Er stond een grote rij van mensen die met de bus naar machu picchu gingen, toen bedacht ik me opeens om hun te vragen of zij mijn dollars wouden wisselen. Uiteindelijk vond ik dan een argentijnse die dit wel wou. Ik hier na snel weer naar de touristen balie, ticket gekocht en als een malle weer naar het begin van de trappen. Daar aangekomen liet ik mijn ticket zien en begon hij weer op nieuw: Ik moest mijn studentenkaart hebben, anders kon ik er niet in.. Nu was ik het echt helemaal zat. Ik proberen uit te leggen dat degene van het bureau zei dat dit moest kunnen, alleen ging dit alles in het engels en hij bleef maar vast houden dat ik terug moest en er niet in kon. Tot ik door kreeg dat hij het gewoon niet allemaal begreep, dus ik nu maar in spaans proberen. Toen ging er bij hem eindelijk een belletje rinkelen. Hij belde iemand met zn walkitalki en een paar minuten later kwam er iemand anders. Deze bekeek mijn tickets en vond het heel grappig dat ik, net als hem, ook peter heet. Daar zag ik op dit moment niet echt de lol meer van in, maar uiteindelijk kon ik dan beginnen aan de klim naar machu pichhu.

Ik had het helemaal gehad en wou dan ook zo snel mogelijk boven proberen te komen. Ik heb als een malle die trappen beklommen en in slechts 40 min had ik de top berijkt. Daar was weer een ticket controle, ook hier moest ze weg lopen om na te vragen of het goed was, maar gelukkig was nu alles prima. En toen Machu Picchu. Ik was niet meer optijd voor de zonsopgang, maar nog wel optijd om, de op mijn moment van aankomst nog compleet onder een deken bedekte machu picchu, langzaam te zien op helderen. En ik was al snel alle elende van deze ochtend vergeten, wat een fantastisch bijzondere plek was dit!

Met al de wolken deed het heel mystiek aan en na het openen van dit wolkendek had je een fantastisch uitzicht op de prachtige omliggende valleien. Als eerst kregen we een rondleiding, daarna hadden we ook nog een kaartje voor de Huayna Picchu. Dit is een tweede berg, welke je eigenlijk altijd op de achtergrond van de foto´s van machu picchu ziet. Dit was weer een flinke klim en na 4 dagen hiken en een ochtend van heen en weer geren en trapklimmen was dit ff pittig. Maar vanaf de top had je een prachtig uitzicht over de stad en konden er een paar mooie kliekjes genomen worden. Vervolgens zijn we weer afgedaald, nog even door de stad gelopen en weer afgedaald, we bleken namelijk allemaal stuk voor stuk blut te zijn en de prijzen waren daar niet normaal duur. Dus beneden konden we gelukkig weer wat eten en drinken.

Doordat de officiele inca trail in februari door werkzaamheden aan het pad gesloten is, was het relatief rustig op machu pichu, wat wel heel chill was!
Toen we weer terug in Cuszo waren gingen we de volgende dag naar Copacabana, Bolivia. Dit werd mijn 4e land die ik in Zuid-Amerika ging bezoeken. Het grote voordeel van Bolivia is dat het erg goedkoop is, wat wel heel fijn is voor mijn cashflow. Dat kon ik wel even gebruiken om het nog een kleine 2 maanden vol te kunnen houden.

Copacabana is een klein plaatsje aan de Boliviaanse kant van het Titicaca meer. Hier hebben het even een paar dagen rustig aan gedaan, uitslapen, was gedaan, e.d. Vanuit Copacabana kan je met een boot naar Isla del Sol, één van de heiligste plekken voor de Inca´s. Volgens de incas zijn op deze plek de zon en de maan gecreerd en hiermee ook de oorsprong van de inca cultuur ligt. We gingen met een boot naar het noorden van het eiland. Daar moest een heilige steen zijn, welke deze plek aanduid. Alleen konden we deze steen niet vinden, wij hebben een uur op deze plek rondgelopen waar hij volgens ons kaartje moest liggen. Na deze tijd dachten we van laat ook maar. Toen we weer iets terug liepen vroegen we aan een kaartcontrole mannetje waar die steen nou was, en toen zei hij, ja hier zo.. 2 meter van hem vandaan. De steen heeft een vorm van een poema hoofd, als je er van een bepaalde plek naar kijkt. Wel heel gaaf! (zie foto) daarna zijn we naar het zuiden van het eiland gelopen, daar hebben we geslapen en de volgenden ochtend zijn we weer met een boot naar copacabana gegaan. Daar hebben we nog een nacht gespendeerd en de volgende ochtend gingen we naar La Paz.

La Paz is de hoofdstad van Bolivia en ook de meest hooggelegen hoofdstad van de wereld. Op iets van 3800 meter hoogte. Maar het is een chaotische, stinkende en koude stad. Niet een van mijn favourieten dus, maar vanuit la paz kon je veel tours doen.

Vlakbij La Paz is er een berg, de Huayna Potosi, ten met een hoogte van 6088 meter hoogte, deze is relatief makkelijk te beklimmen. En dit hadden martijn en ik in ons hoofd gehaald. Dus na een paar 2 daagjes La Paz gingen we dan richting die berg. De klim duurde 3 dagen. De eerste dag verbleven we in het base camp, op 4700 meter, vanuit hier klommen we 100 meter naar een gletscher, waar we met onze sneeuw uitrusting gingen oevenen. Dus met piolet en schoenen met spikes. Dit was echt heel gaaf! We klommen ook een stuk op een verticale wand. Daarna gingen we terug naar basecamp en verbleven daar de nacht. Hier was het al koud. De volgende dag moesten we met al onze spullen in de grote backpack naar het high camp klimmen. Deze bevond zich op een hoogte van 5200 meter. Hier hadden we weer een middag om te acclimatiseren en gingen we weer een koude nacht/avond te gemoet. Dit was een zeer korte nacht, want om middennacht stonden we op, om om 1 uur te beginnen aan de klim naar de top. Deze zou ongeveer 6 uur duren. Dus midden in het pikke donker gingen we de gletscher op. Verbonden door een touw, gingen stapje voor stapje de berg bevechten. In het begin ging het redelijk prima, rustig aan kon ik het redelijk met mijn ademhaling bijhouden. Maar het werd het steeds kouder en stijler en we kwamen hoger en dus er was minder zuurstof em kreeg ik het zwaarder en zwaarder. Onderweg zat ik continu coca snoepjes te kouwen, wat je zuurstof opname vergroot en dus hoogteziekte tegen gaat. Na een paar uur zat ik er compleet door heen en het was steeds 10 stapjes en weer even op adem komen. Zeker het laatste stukje naar de top was erg stijl en link. We moesten echt voor de top van de richel lopen, welke zo´n 15 cm breed was en aan beide kanten zat een stijle helling. Je was echt dood moe en had bijna zo iets van dit is ook prima hier. Die laatste meters kunnen met gestolen worden, maar toch hebben we de kracht gevonden en stonden we er als 1e van de ongeveer 10 mensen die er aan begonnen waren. Op het moment dat we boven waren begon het ook licht te worden en was het echt een adembenemende ervaring! Wat een uitzicht, wat een prestatie! Het was zo bijzonder om daar op 6088 meter te staan! Helaas had Martijn echt veel last van hoogte ziekte gekregen. Hij had al zeker 2 uur lang door een zeer zware hoofdpijn gelopen, en nu hij de top had berijkt hield hij het niet meer en moesten we dus na snel wat fotos gemaakt te hebben ook weer afdalen. Dit afdalen was soms nog enger dan de klim, maar wel fantastisch mooi! De zon begon nu echt te schijnen en we konden eindelijk zien door wat voor een fantastisch landschap we gelopen hadden. Na een klim van 5 uur, waren we binnen 2 uur beneden. Er was er steeds een zeer smal paadje, waar je dus steeds naukeurig je ene voet voor je andere moest plaatsen. Op het laatste stukje was ik zo gesloopt dat ik dit niet meer kon en tot 2x toe mis staptje en een stuk van de glatscher afgleed, me zelf vast moest slaan met mijn piolet en weer om hoog moest klimmen. Dit sloopte me nog meer, maar uiteindelijk waren we kwart over 8 s ochtends weer bij het high kamp en stond er een lekkere warme soep en broodjes klaar. Hierna moesten we nog slechts 1 uur afdalen naar basecamp waar we met de auto weer naar la paz gebracht zouden worden. Al was dit uutje wel met weer volle bepakking, en nog een erg lang uurtje! Maar uiteindelijk waren we weer terug en hadden we de berg verslagen! We hadden beide hetzelfde gevoel: Een fantastische, once in a lifetime, ervaring, maar never nooit meer!

Na een zeer goede en warme nacht in la Paz namen we de volgende dag de bus naar Rurrenabaque. Een plaatsje aan de grens van de amazone jungle. Vanuit hier zouden we een relaxed, welverdiende, 3 daagse tour doen door de pampas van de Yacuma rivier. Dit zou ons binnen 48 uur van 6088 meter naar 100 meter hoogte brengen. Haha, maar dit was iets te vroeg gelachen...

De bus had namelijk een lichtelijke vertraging van 20 uur. Dit bracht ons op een verschrikkelijke busrit van 40 uur!!! Door het regen seizoen kwamen we 4 aardverschuivingen en een ingestorte brug tegen. In onze 1e nacht in de bus werd ik op eens wakker van een vrouw die gilde, gevolgd door een bliksemschicht en een bus die echt 45 graden naar links en naar rechts schudde! Mijn hart zat echt in mijn keel en had echt het gevoel dat het gebeurt was! Bij elke flits zag je de afgrond vlak naast je en het geluid van super harde regen en mensen die schreeuwden van: we gaan niet meer verder! we lopen wel! We wachten hier en morgen gaan we wel weer verder!

Na een tijdje zakte de spanning wel weg en ging het ook weer wat rustiger allemaal, maar veilig was het zeker niet. Met onderweg nog de aardverschuivingen waar we 1x 6 uur stil stonden en bij de rest zo´n 3 a 4 uur, was het echt een helse lange zit. Op een gegeven moment begon ook ons eten en drinken op te raken en begonnen we te vrezen of we onze tour nog wel zouden halen. Tegen 4 uur in onze 2e nacht in de bus kwam we eindelijk aan in Rurrenabaque. Konden we nog 3 uurtjes slapen en moesten we weer op voor de tour. Deze was gelukkig heel erg ontspannen. Lekker op een bootje over de rivier varen, met overal om je heen fantastische flora en fauna. Zo hebben we toecans, papagaien, een paradijsvogel, doodshoofdaapjes, brulapen, andere apen en vogels waarvan ik de naam niet meer weet, kaaimannen, aligators, 3 soorten slangen en roze dolfijnen gezien! :) We hebben op piranja´s gevisd, anacondas gezien en een prachtige zonsopgang en ondergang gezien. En met de dolfijnen gezwommen, al voelt dat wel raar om in het water te zitten als je weet dat er piranjas, aligators en anacondas zitten :P
We sliepen in een camp op palen, midden in de natuur. s Nachts was er dan ook zo veel geluid en s ochtends werd ik wakker van een gebrul, waarvan ik dacht dat het een puma of tijger moest zijn, maar toen ik eruit ging en kijken wat het was bleek het he gebrul van een brulaap te zijn. Echt heel gaaf wakkerworden!

We hadden vanuit Rurrenabaque wel het vliegtuig terug, welke er slechts 40 minuutjes over deed. Elke minuut in het vliegtuig zaten we 1 uur in de bus! Zo veel chiller!

Daarna namen we de bus vanuit La Paz naar Samaipata. Hier zouden we echt de jungel door gaan lopen, het zou wat minder onderdenkt zijn door touristen, wat ons wel heel vet leek. Samaipata was een klein vredig en leuk plaatsje. Vanuit hier hebben we 2 tochten gemaakt. 1 tweedaagse naar de jungel en 1 eendaagse naar een cloudforest. Tijdens deze 2 daagse tour gingen we s nachts camperen. Echt als enige midden in de natuur. s avonds kookten we op in een pannetje boven een kampvuur en s ochtends maakten we hier onze koffie. Dit was wel heel leuk. De tour was erg mooi, maar iets minder jungle dan dat we gehoopt hadden.
Al doet het woord jungle je misschien al snel denken aan Planet Earth achtige omgevingen, en misschien zijn die gewoon niet zo makkelijk binnen een paar dagen te berijken en moet je daarvoor echt langer en dieper het oerwoud in. Ook hier zagen we weer veel vette, vogels, vlinders en planten. Echter was het hier wel wat anders dan de pampas tour. Je moest hier echt sluipen als je gids weer ergens naar wees en vaak zag je alleen nog wat blaadjes bewegen en zei hij dat er een aap of papagaai oid zat.

De 1 daagse tour naar de cloudforest was weer heel anders maar wel een meer bijzondere omgeving! Het was hoger en dus iets vrisser en heel vochtig, waardoor er ontzettend veel mossen op de stammen van de bomen groeide, wat het allemaal super groen maakte! Ook stonden in dit stuk een soort varens, welke uit de tijd van de dinosauriers. Deze varens hadden een soort stam gevormd. Erg vet om te zien!

Na Samaipata stond Sucre op onze planning. Hier zit ik nu. En werd het weer tijd voor foto´s uploaden, blog updaten en de wasdraaien. In Bolivia staan nog de mijnen van Potosi, de woestijn bij Tupiza en de salar de Uyuni op mijn lijstje. Daarna wordt het dan echt tijd om richting het oosten te gaan, opweg naar mijn eind punt, Buenos Aires.